Վրաստանի բյուջետային-հարկային (հարկաբյուջետային) քաղաքականությունը կարգավորվում է «Տնտեսական ազատության մասին» օրենքով, որի նախնական տարբերակը Վրաստանի խորհրդարանի կողմից ընդունվել է 2011 թվականին և ուժի մեջ է մտել 2013 թվականի դեկտեմբերի 31-ին։

Այս հոդվածը քննարկում է, թե ինչպես է այս օրենսդրությունը սահմանափակում հարկաբյուջետային քաղաքականության արդյունավետ իրականացման հնարավորությունը:

Տնտեսական տատանումների և ճգնաժամերի ժամանակ կառավարությունները կարող են բարելավել կամ վատթարացնել երկրի տնտեսական վիճակը՝ օգտագործելով հարկաբյուջետային քաղաքականությունը։

Պատմականորեն որոշ կառավարություններ ճիշտ ժամանակին իրականացրել են ճիշտ հարկաբյուջետային քաղաքականություն՝ հանգեցնելով տնտեսության վերականգնմանը: Եղել են նաև դեպքեր, երբ կառավարությունները սխալ հարկաբյուջետային քաղաքականության են դիմել և երկիրն ավելի ծանր տնտեսական դրության առաջ կանգնեցրել:

Հոդվածում կքննարկենք հարկաբյուջետային քաղաքականության մի քանի հաջող և անհաջող դեպքեր։ Սա մեզ պատկերացում կտա, թե տնտեսական համատեքստում ինչպես է աշխատում հարկաբյուջետային ռազմավարությունը և ինչը ոչ:

Ավելի մանրամասն տե՛ս՝ հարկաբյուջետային քաղաքականության էությունն ու նպատակը

Գլոբալիզացիայի պայմաններում ազգային տնտեսություններն ավելի խոցելի են դառնում արտաքին ցնցումների նկատմամբ, որոնք դրսևորվում են տեղական մակարդակում տնտեսական տատանումներով և ապակայունացմամբ։

Օգտագործելով հարկաբյուջետային քաղաքականությունը, որը ներառում է պետական ​​քաղաքականությունը՝ կապված հարկման, փոխառությունների և բյուջեի ծախսերի հետ, հնարավոր է խուսափել նման տատանումներից։ Բացի այդ, հարկաբյուջետային քաղաքականությունը երկրի ներսում ֆինանսական ռեսուրսների մոբիլիզացման և սոցիալ-տնտեսական քաղաքականության իրականացման հիմնական գործիքն է:

Հարկաբյուջետային քաղաքականության պատասխանատվությունը սովորաբար պատկանում է ֆինանսների նախարարությանը, որը կառավարում է հարկաբյուջետային-հարկային ոլորտները, և խորհրդարանը, որը հաստատում է տարեկան բյուջեն։

Գլոբալիզացիայի պայմաններում ազգային տնտեսություններն ավելի խոցելի են դառնում արտաքին ցնցումների նկատմամբ, որոնք դրսևորվում են տեղական մակարդակում տնտեսական տատանումներով և ապակայունացմամբ։

Օգտագործելով հարկաբյուջետային քաղաքականությունը, որը ներառում է պետական ​​քաղաքականությունը՝ կապված հարկման, փոխառությունների և բյուջեի ծախսերի հետ, հնարավոր է խուսափել նման տատանումներից։ Բացի այդ, հարկաբյուջետային քաղաքականությունը երկրի ներսում ֆինանսական ռեսուրսների մոբիլիզացման և սոցիալ-տնտեսական քաղաքականության իրականացման հիմնական գործիքն է:

Հարկաբյուջետային քաղաքականության պատասխանատվությունը սովորաբար պատկանում է ֆինանսների նախարարությանը, որը կառավարում է հարկաբյուջետային-հարկային ոլորտները, և խորհրդարանը, որը հաստատում է տարեկան բյուջեն։

Այսօր երկրում գործում են սոցիալական բողոքի բազմաթիվ օջախներ, և հատկապես պետք է առանձնացնել Թբիլիսիի մեխանիզացիայի փողոցում «Էվոլյուցիոն Ջորջիա»-ի գործադուլավոր աշխատակիցների գործադուլը, որը շարունակվում է արդեն 2 ամիս, երկրորդ կենտրոնը Շուկրութի գյուղն է, որտեղ արդեն 180 օր բնակիչները պահանջում են «Ջորջիան Մանգան» ընկերությանպատճառածվնասիարդարացիփոխհատուցում։

Երկուսն էլ դիմում են բողոքի արմատական ​​ձևերի՝ լինի դա հացադուլ, թե շրթունքներ կարել, բայց պետության կողմից լռություն է, էլչեմխոսումգործատուիկամընկերությանմասին։

Վերջերս իշխանությունը, հետևելով մի շարք ոչ ժողովրդավարական քայլերի, փոխել է իր վերաբերմունքը սոցիալական բողոքների նկատմամբ, և եթե նախկինում փորձում էր լուծել խնդիրները, գոնե առերեւույթ, ապա այժմ ընտրել է լիակատար լռության քաղաքականությունը, իսկմյուսկողմից՝ցուցարարներինկատմամբռեպրեսիվմիջոցներէկիրառում։

Պետությունը ծրագրում է երիտասարդության հզորացման տարբեր ռազմավարություններ, և երիտասարդության շրջանում տնտեսական խնդիրները դեռևս հիմնական մարտահրավերն են։

Գործազրկությունը կարեւորագույն խնդիրներից է, որի լուծումը էապես կազդի երկրի տնտեսական վիճակի եւ մարդկանց բարեկեցության վրա։

Վրաստանում նպատակային սոցիալական աջակցության ծրագրի նպատակը պետք է լինի աղքատության հաղթահարումն ու սոցիալական ապահովության բարձրացումը։

Ըստ «Կոմենտարի»-ի կողմից իրականացված քանակական հետազոտության տվյալների՝ հարցվածների 63%-ը դժգոհ է կամ շատ դժգոհ է, իսկ 33%-ը չեզոք է վերաբերվում աշխատանքային խնդիրների լուծմանը պետության դերին։ Ավելին, հարցվածների զգալի մասը հաղթահարում է աշխատանքի մարտահրավերները՝ փոխելով աշխատանքը (21%), ավելացնելով այլ աշխատանք (32%) կամ ինքնուրույն չի կարողանում հաղթահարել խնդիրները (18%)։ Սա հստակ ցույց է տալիս, որ պետության դերն ու գործառույթը լիովին չի օգտագործվում առկա մարտահրավերների լուծման գործում։